Η Αθηνά ξύπνησε κλαίγοντας, σαν να είχε δει εφιάλτη. Δεν ήταν εφιάλτης όμως αυτό που θυμάται ότι είδε στο όνειρό της. Ήταν απλώς ένας γρίφος. Μια ταμπέλα εταιρείας που έγραφε 12,83 κι εκείνη σκεφτόταν (μέσα στο όνειρο φυσικά) : 12,83 μόνο ; Τι γρίφος πάλι κι αυτός και γιατί άραγε να με κάνει να κλάψω μια απλή ταμπέλα , αναρωτήθηκε η Αθηνά.
Κυριακή πρωί και όλη η οικογένεια στο σπίτι. Βγαίνοντας από το δωμάτιό της , βρίσκει τους γονείς της να συζητάνε στην κουζίνα, παίρνοντας το πρωινό τους. Η Ζωή περιέγραφε και πάλι στον Παύλο, τα όσα «συνταραχτικά» έχει ζήσει τον τελευταίο καιρό στη δουλειά της. Η εταιρεία αποφάσισε με το «έτσι θέλω» , χωρίς καμιά ουσιαστική αιτιολόγηση και χωρίς καν να το συζητήσει μαζί της, να την απομακρύνει από τη θέση της. Η Ζωή είχε στήσει αυτό το πρόγραμμα, είχε δουλέψει με πολύ κέφι και μεγάλη αφοσίωση, χειροποίητη δουλειά και σημαντική επένδυση. Οι συνεργάτες της έμεναν και εκείνοι θολωμένοι από την ξαφνική αυτή απόφαση, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν. Μιλούσαν για βία, για εργασιακή και για ανθρώπινη βία. Ακραίο να μην δίνεται καν η δυνατότητα σε μια σημαντική επιστήμονα, όπως η Ζωή, να υπερασπιστεί την θέση της και να μην δίνεται και σε εκείνους ο χρόνος και η ευκαιρία να διορθώσουν τα ενδεχόμενα και υποτιθέμενα λάθη της ομάδας. Γι’ αυτό και την προέτρεπαν να επικοινωνήσει με το 1283, τη νέα γραμμή για τα εργασιακά θέματα που είχε μόλις ξεκινήσει τη λειτουργία της. Η Ζωή χαμογελούσε με αυτές τις καινοτομίες , τις έβρισκε κενές από ουσιαστικό νόημα. Όσο και αν στεναχωριόταν, έβλεπε αρκετά καθαρά. Και όταν συζητούσαν με τον Παύλο, η Αθηνά τους άκουγε να ανοίγονται σε συζητήσεις ευρύτερες, για τη βιαιότητα της εποχής που διανύουμε, για το νόμο του ισχυρού που επιβάλλεται όλο και πιο αυθαίρετα και όλο και πιο συχνά, σε όλο και περισσότερες περιστάσεις και για το χρήμα που κυριαρχεί ως σχεδόν μοναδική αξία στον σύγχρονο κόσμο. Η Αθηνά άκουγε σιωπηρή. Ήξερε καλά πως η μαμά της αγαπούσε πολύ τη δουλειά και την επιστήμη της και πως σίγουρα δεν της άξιζε μια τέτοια συμπεριφορά. Κι όταν ρώτησε για μια ακόμα φορά τον μπαμπά της σχετικά με το θέμα, εκείνος της απάντησε: «no φρην , Αθηνούλα μου, αυτή είναι η αιτία». Αυθόρμητα έσκασε ένα χαμόγελο η Αθηνά. Ο Παύλος χρησιμοποιούσε συχνά αυτήν την φράση, μετά από εκείνες τις θεατρικές παραστάσεις που είχε δει πριν από λίγα χρόνια και που, όπως έλεγε γελώντας, τον έπεισαν να γίνει οπαδός του μεγάλου πολιτικού ηγέτη Φωκίωνα Καπνίδη, πρόσωπο φανταστικό ασφαλώς, φτιαγμένο με χιούμορ, ήθος και εμβρίθεια. Ήταν δική του η ατάκα, μια μίξη της αγγλικής (no) και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας (φρην) , «no φρην» , που πάει να πει «χωρίς σκέψη».
Μα δεν θα μπορούσε η έξυπνη και αστεία αυτή ατάκα να ταιριάζει και στα όσα της έλεγε χτες στο πάρτι γενεθλίων η φίλη της η Ελπίδα; Η Αθηνά συννέφιασε καθώς θυμήθηκε τη χτεσινή συζήτηση με τη φίλη της. Η Ελπίδα έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα με την ανορεξία που κουβαλά ως μεγάλο φορτίο εδώ και δυο χρόνια. Της έλεγε λοιπόν χτες, θυμωμένη και λυπημένη μαζί, πως οι γονείς της αποφάσισαν εδώ και τρεις μήνες να της αλλάξουν ξαφνικά θεραπευτική ομάδα. Γιατί; Σχεδόν δεν της το εξήγησαν. Δηλαδή της ψέλλισαν κάτι για αναγκαστικές αλλαγές που τους ενημέρωσαν ότι θα γίνουν άνωθεν, αλλά η Ελπίδα δεν κατάλαβε τίποτα. Το μόνο που ξέρει είναι ότι την τρέχουν τώρα σε άλλους ειδικούς, που ασχολούνται βέβαια μαζί της, αλλά της είναι άγνωστοι και η Ελπίδα δυσανασχετεί και υποφέρει. Νιώθει πως κανένας δεν μπορεί πια να την καταλάβει. Έτσι, αποφάσισε να μην τρώει καθόλου. Και να αργεί στο ραντεβού της τουλάχιστον 12 λεπτά. Δεν έχει άλλον τρόπο να αντιδράσει στις αποφάσεις που παίρνουν οι άλλοι για την ίδια, ερήμην της. Ο γιατρός τής είπε αυτήν την εβδομάδα πως δεν έχει κανένα περιθώριο να χάσει κι άλλο βάρος, γιατί ο δείκτης μάζας σώματος της είναι πλέον κάτω και από το 13 (μήπως 12,83; ) και επομένως θα χρειαστεί να νοσηλευτεί.
Η Αθηνά θέλει να κλάψει. Όπως ακριβώς όταν ξύπνησε το πρωί από το όνειρό της. Νιώθει ανήμπορη να βοηθήσει, αν και θα το ήθελε πολύ. Η μαμά της στεναχωριέται και η φίλη της κινδυνεύει. Από την ανορεξία της. Από ένα είδος άλλοτε βουβής και άλλοτε εκκωφαντικής βίας, που μοιάζει να περιτριγυρίζει τους πάντες και τα πάντα και που φοβίζει την Αθηνά. Σκέφτεται σαν μόνο καταφύγιο τη γιαγιά και τον παππού της και τα παιδικά της καλοκαίρια. Ίσως γιατί 12 μόνο μέρες την χωρίζουν από τις φετινές της διακοπές. Και μόλις 83,12 χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Μια θάλασσα μικρή και κοντινή το καλοκαίρι της. Φωτίζεται το πρόσωπο της Αθηνάς. Αυτό ήταν λοιπόν ; Ναι, είναι σαφές και το αποφασίζει χωρίς κανέναν δισταγμό : απόσταση μετρούσε ο αριθμός που είδε στο όνειρο της. Και πόσο μαγικό : τα 83,12 χιλιόμετρα έγιναν μέσα στο όνειρο της «12, 83 μόνο» !
Αξίζει τελικά να ονειρεύεται κανείς, αναφώνησε η Αθηνά, και τα λόγια της φτερούγισαν σαν πουλιά.
Για την υπογραφή,
