Το μαγικό ταξίδι της Λένας

Η Λένα περίμενε αυτό το ταξίδι με μεγάλη ανυπομονησία, το είχε σχεδιάσει μακρινό και εξωτικό και ήθελε να είναι μοναδικό, γιατί θα ήταν το δώρο των γονιών της για την απόκτηση του πτυχίου της, μετά και από όλες τις δυσκολίες που είχε περάσει και περνούσε.

Από τα δεκαεπτά της αντιμετώπιζε μόνη, μέσα στη σιωπή και τη ντροπή, μια ύπουλη και σοβαρή διαταραχή. Ήταν στα μέσα του Λυκείου όταν άρχισε να σκέφτεται πως θέλει να αποκτήσει ένα όμορφο, αδύνατο σώμα και σχετικά γρήγορα ανακάλυψε πως η αποβολή της τροφής θα της εξασφάλιζε εύκολα και άμεσα τη ρύθμιση του βάρους της, χωρίς να στερείται τίποτα από όσα λαχταρούσε να φάει σε μεγάλες ποσότητες. Με αυτόν τον μαγικό τρόπο θα μπορούσε να τα έχει όλα,  απόλαυση των τροφών χωρίς όριο, εύκολη αποβολή θερμίδων , ωραίο σώμα. Φυσικά, όλα αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, μόνο υπό τον όρο ότι δεν θα καταλάβαινε ποτέ κανείς τίποτα.

Όταν πήγε φοιτήτρια σε άλλη επαρχιακή πόλη, η Λένα πίστεψε στην αρχή πως όλα γίνονταν πιο εύκολα. Όμως η απελευθέρωση της πράξης στο φοιτητικό της σπίτι, χωρίς κανέναν δυνητικό θεατή, δεν άργησε να δώσει ακόμα μεγαλύτερο χώρο στα δύσκολα συναισθήματα ντροπής, θλίψης και ματαίωσης. Υπήρχαν άπειρες φορές που θυμάται να λέει πως είναι «η τελευταία φορά» που το κάνει. Αν υπήρχε μετρητής λέξεων, ήταν σίγουρη πως αυτές οι λέξεις θα ξεπερνούσαν το «καλημέρα» και το «εντάξει».

Η Λένα ήταν μια όμορφη κοπέλα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που δεν περνούσαν απαρατήρητα. Τα πυκνά σγουρά μαλλιά της ήταν το σήμα κατατεθέν της. Αν και της απέδιδαν, όπως της έλεγαν πολλοί δικοί της άνθρωποι, μια σπάνια ομορφιά, από την εφηβεία της την έκαναν  να νιώθει μεγάλη αμηχανία και ντροπή για το τεράστιο ογκώδες κεφάλι που κουβαλούσε και που πολύ θα ήθελε να μπορούσε να το αλλάξει. Αυτήν, όπως και όλες τις άλλες στεναχώριες της, η Λένα τις κρατούσε καλά φυλαγμένες μέσα της, και έτσι κατάφερνε να δείχνει στα μάτια των άλλων εξωστρεφής και ευδιάθετη, πρόθυμη πάντοτε να ακολουθήσει την παρέα. Θυμάται ωστόσο πως, όταν μια φίλη της πήγε κάτι να αντιληφθεί από τη συμπεριφορά της σε κοινές εξόδους για φαγητό, την έκανε πέρα με ευγένεια , τερματίζοντας τη φιλία, προκειμένου να μην της ανοιχτεί πιο ουσιαστικά. 

Με την πάροδο του χρόνου, τα επεισόδια αποβολής τροφής παγιώθηκαν περίπου στα δέκα στην εβδομάδα, έξοδοι, βόλτες , χαρά, αλλά μετά το ίδιο βαρύ συναίσθημα και ένα ατέρμονο βασανιστικό «γιατί πάλι». Πέρασαν κάποια χρόνια, νομίζοντας πως μπορεί να το παλέψει μόνη της, όλα είναι θέμα ελέγχου έλεγε, κι έκανε προσπάθειες έναν μήνα , δύο, τρεις, αλλά μετά γυρνούσε πάλι στα ίδια.

Μια ξαφνική αδιαθεσία και οι επαναλαμβανόμενοι πόνοι στο στομάχι της, που συνοδεύονταν από έντονη σωματική δυσφορία, την οδήγησαν σε κάποιες εξειδικευμένες εξετάσεις υγείας, Η παθολόγος την πλησίασε με έγνοια και φροντίδα. Βοήθησε έτσι τη Λένα να της μιλήσει για το μυστικό της. Παλεύοντας τόσα χρόνια μόνη, οι δυνάμεις και τα κουράγια της είχαν πια εξαντληθεί, κι έτσι, σύντομα μετά από το πρώτο άνοιγμα στη γιατρό, συζήτησε το θέμα της και με τους γονείς της.

Εκείνοι, παρά το ότι σοκαρίστηκαν και στεναχωρήθηκαν πολύ ( «μα πώς είναι δυνατόν να μην είχαμε καταλάβει τίποτα; » , απόρησαν ), έδειξαν πρόθυμοι να ενημερωθούν και έτοιμοι να αντιληφθούν τη φύση του προβλήματος. Με τη στάση τους στήριξαν τη Λένα, για να οργανώσει τα πρώτα βήματα και να λάβει την κατάλληλη θεραπεία.

Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος αυτόν τον πρώτο χρόνο της θεραπείας της, είχε πολλές απογοητεύσεις και πισωγυρίσματα. Εκεί που έβλεπε τα επεισόδια να μειώνονται και ένιωθε δυνατή και ότι τα καταφέρνει, κάτι γινόταν και εμφανίζονταν με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση. Πολλές φορές περνούσαν σκέψεις από το μυαλό της πως η διαταραχή τελικά δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ. 

Μια τέτοια στιγμή βίωσε ακόμα και στο ταξίδι της στο Μπαλί.  Παρά τον ιδιαίτερο πολιτισμό και τις πολλές διαφορετικές εικόνες που της προσφέρονταν, παρά την ομορφιά του τοπίου και τις γαλαζοπράσινες θάλασσες, η έκθεση των σωμάτων στις παραλίες και η σύγκριση του δικού της με την τελειότητα των άλλων την απασχολούσε πιο έντονα από κάθε τι άλλο. Όταν μάλιστα ένα βράδυ σε ένα καλό εστιατόριο έπιασε τον εαυτό της να μην μπορεί να σταματήσει να τρώει , τρόμαξε, ξέροντας καλά τι την περίμενε και πάλι μετά.

Η Λένα είπε πως ήθελε να κάνει μια βόλτα και πήρε τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο με τα πόδια.  Έκανε έναν χρόνο τώρα τόση προσπάθεια στη θεραπεία της, πήγε μέχρι και στην άλλη άκρη του κόσμου για να ξεχαστεί, αλλά το τέρας ήταν ακόμα εκεί, ανίκητο. Περπάτησε αρκετά, ξεσπώντας σε γοερά κλάματα. Τίποτα μαγικό δεν θα μπορούσε να σταματήσει τελικά τα υπερφαγικά της επεισόδια και τις αποβολές. Όλο αυτό το βάρος ήταν και θα παρέμενε δικό της, θα είχε επεισόδια με διαφορές στην συχνότητα και την ποσότητα, μέχρι πότε; Μέχρι πιθανώς να τα κατανοήσει καλύτερα για να τα τιθασεύσει; Αυτό δεν έλεγαν στη θεραπεία; Σαν πουλιά φτερούγησαν στη σκέψη της κάποιοι διάλογοι από μια συνεδρία. Ήταν πράγματι σκληρή η πορεία της ίασης. Κι όμως αυτή η διαπίστωση την έκανε εκείνη τη στιγμή να νιώσει μια παράδοξη αίσθηση σιγουριάς.

Η Λένα επέστρεψε στο δωμάτιο αργότερα από την υπόλοιπη παρέα. Το επόμενο πρωί διαπίστωσε πως οι φόβοι και οι εικασίες της για αυτό που σίγουρα θα ακολουθούσε μετά το γεύμα είχαν διαψευστεί. Αρκετές ημέρες αργότερα, όταν θα περιέγραφε το ταξίδι της τους φίλους της στην Ελλάδα, θα σκεφτόταν πως ίσως η πιο μαγική φάση του ταξιδιού να γράφτηκε εκείνο ακριβώς το βράδυ, που ξεκίνησε με την πιο βαθιά απογοήτευση και έκλεισε με μια στιγμή αισιοδοξίας που όμοιά της είχε χρόνια να ζήσει.

 *Την ιστορία της Λένας συνέθεσε, με μια εικόνα και με τα λόγια που την αφηγούνται, η ομάδα της Νέας Διάθεσης.